DE WARMTE VAN TONO'S WINTERBOSSEN

De bladeren van de Japanse lariksbomen zijn inmiddels gevallen en het zachte, winterse zonlicht straalt door de bomen van Tono. Het geeft het geheel een sprookjesachtige aanblik. Bij elke stap die ik zet, hoor ik het knisperen van bevroren bladeren en voel ik ijsnaalden breken onder mijn laarzen. De sneeuw van een paar dagen geleden is door de warmte van de zon gesmolten en daarna opnieuw bevroren. Hierdoor zijn vormen ontstaan die lijken op suikergoed. Wanneer ik “het suikergoed” probeer op te pakken, verkruimelt het tussen mijn vingertoppen. De kruimels dalen neer op een zachte deken van mos. 

In dit bos leeft ook een groep wilde paarden, drie merries en twee hengsten. Terwijl ik me buig om ze te groeten, begint een van hen aan mijn hoed te knabbelen. Een prachtig, sterk paard, met een al even prachtige gekleurde vacht: obana kastanje, vernoemd naar Japans zilvergras. Zijn lange staart, die bij elke stap meebeweegt, doet me inderdaad denken aan zilvergras dat in de wind wiegt.

Het paard deinst niet terug wanneer ik het aanraak. Hoewel ze hier in het bos leven, zijn ze vanaf hun geboorte gewend aan menselijke aanraking. Ik leg mijn hand op zijn flank en voel de warmte van zijn lichaam door zijn zachte vacht heen. Terwijl ik met mijn hand langs zijn haren strijk, merk ik een draaikolkachtige werveling bij de basis van zijn achterpoten op. Mij wordt verteld dat de vorm en positie van deze wervelingen bij ieder paard uniek is. Ook leer ik dat de geur van paardenmest ieder seizoen verandert. Wanneer de lente komt en de sneeuw smelt, wordt de mest opgenomen in de bodem. Het vormt een onderdeel van de levenscyclus van het bos.

Wanneer we door een bos lopen, banen we onze eigen paden. De dieren die hier leven, maken ook gebruik van die paden. "Kijk," hoor ik, "de voetafdrukken van een tanuki. Het lijkt alsof hij plotseling van richting is veranderd." (De tanuki is een unieke Japanse diersoort en behoort tot de wasbeerhonden)

Toen ik tien jaar geleden verhuisde naar de kust leerde ik dat er verschillende namen zijn voor de winden en getijden. Daardoor kreeg ik een heel ander beeld van de oceaan. Op een vergelijkbare manier neemt de scherpte waarmee ik het bos ervaar toe naarmate ik er meer over leer. In plaats van het alleen op intellectueel niveau te begrijpen, leer ik het bos echt kennen. De diverse geuren, de kleuren, de geluiden, de lucht én de dieren. 

Om dit alles in beeld te vangen, is licht en compacte gear voor mij een must. Ik ben dan ook enorm blij met mijn compacte SIGMA fp L. In combinatie met slechts één al even compacte, lichte en veelzijdige SIGMA lens, de 16-300mm F3.5-6.7 DC OS | Contemporary, kan ik de uitgestrektheid en de diversiteit van het bos vastleggen. De bergkam van Mt. Yakushi-dake in de verte, de maan die door de kale takken boven me schijnt en de sneeuwvlokken die rusten op de ruggen van de paarden.

Uiteindelijk heb ik meerdere dagen doorgebracht in deze bossen zonder ook maar een moment te verlangen naar een andere lens dan deze 16-300mm. Voor mij is het grootste voordeel van deze lens dat ik me onbelemmerd voel. Hij is klein, licht, bestrijkt alle brandpuntsafstanden tussen 24mm en 450mm én bevrijdt me van de noodzaak om lenzen te verwisselen. Dit maakt hem perfect voor situaties zoals deze, waarin je iets compacts maar veelzijdigs nodig hebt. Langzaam, maar met een gestaag ritme, legde ik de wereld om me heen vast vanuit precies de hoeken die ik voor ogen had.

Aan het einde van mijn tijd in het bos probeerde ik een close-up te maken van een van de paarden en ontdekte ik plotseling mijn eigen reflectie in de ogen van het dier. Het is kijken en bekeken worden. Terwijl er tijdens onze eerste ontmoeting nog een zekere afstand tussen mij en de paarden leek te zijn, zie ik nu een welhaast vriendelijke gloed in hun ogen. 

Afgezien van de lessen waarover ik het al eerder had, heb ik tijdens deze trip nog iets geleerd. Zo is mij de oorsprong van een Japanse uitdrukking, "Langs de weg gras kauwen”, veel duidelijk geworden. Deze uitdrukking betekent zoveel als “treuzelen zonder veel vooruitgang te boeken” en komt van de manier waarop paarden af en toe stoppen om gras langs de weg te eten. Zolang ik mijn camera en SIGMA 16-300mm F3.5-6.7 DC OS | Contemporary bij me heb, ben ik bereid om zo vaak als ik wil langs de weg gras te kauwen – als dat betekent dat ik onbekende werelden met mijn hele lichaam kan ervaren.